تا آنکه هر دم در کنار عشق باشم
جبری برای اختیارت می تراشم
هر شاخه ی نرگس که بر می آید از خاک
راز شکوفا گشتنت را کرد فاشم
در انتظار مقدمت ای سبز جاری
هر روز باید کوچه ها را گٌل بپاشم
باز آی، مرهم نیست در این عصر ظلمت
بر درد بی درمان و زخم دلخراشم
تو مطمئناً هستی و قطعاً ؛ من اما
درگیر آیا و اگر، بادا و کاشم !
موعود من ! گفتند روزی خواهی آمد
افسوس آن روز آید اما من نباشم.....!