بی تابی

یک جمله ز تو کتاب را می سوزد

عطر تو ، دل گلاب را می سوزد

چشمان تو، چون  به خواب آغشته شود

می دزدد خواب و تاب را می سوزد

شکایت

  من از سایه متنفرم. سایه، آفتاب را باور نمی کند؛ سایه ، خورشید را سانسور می کند؛ سایه، روی نور پرده می کشد.                                                                         سایه، آدم را به بازی می گیرد و گاه از روبرو و گاه از پشت سر برایش شکلک درمی آورد!

 آه از دست عینک دودی تو، آنگاه که بر چشمت سایه می اندازد؛ افق چشمان تو همیشه شب است،تاریک و ظلمانی . این دود آه من است که بر شیشه عینکت افتاده است !

 من علیه تمام پنجره های بسته و پرده های کشیده اعلان جرم می کنم ! من از چشمهایی که نگاه می کنند ولی نمی بینند، از چشمهایی که می بینند ولی خود را به ندیدن می زنند شکایت دارم ! من از شب چشمان تو، از نازکی لبهای تو و از عمق نگاه تو شاکی ام !

 من از دست زیبایی و از دست تو دادخواهی می کنم......!

معامله

زیبای سنگدل، مرا آسان فروختی

سیب مرا به خاطر شیطان فروختی !

من آدم بهشتی ام ، هرچند بر زمین

حوای من ! بهشت را ارزان فروختی

اینان که دیده ای همه دیو و پری کُشند

تو ای پری، کرشمه به اینان فروختی ؟!

من با فرشتگان خدا قهر کرده ام

عشق مرا اگرچه به دیوان فروختی

من با یقین نشسته ام تردید می کنی؟

تردید کی خریدی و ایمان فروختی؟!

آن اسم اعظمی که به لبهات نقش بود

پنهان ز چشم تیز سلیمان فروختی!

یوسف شناس نیستی زیبای بی تمیز

خود را به رایگان به غریبان فروختی!!! 

دزدی

تلخ می کند کامم را

قندابه این زنبورک های سربه راه خانگی

می خواهم پس از این

از کندوی سربمهر زنبورهای وحشی کوهستان های دور دست 

                                                                       عسل بدزدم...!

زمستان است

تو آن دردی که درمانی نداری                                                                                       برای کشتنم پا می فشاری 

سرآغاز مرا با غم سرشتند                                                                                         سرانجامم نشد جز داغداری 

نه درمنزل ،نه در کوچه غیوری                                                                                         نه درمحفل،نه در مجلس دماری 

گل روی شهیدان رفت بر باد                                                                                           تو سکه روی سکه می گذاری 

از آن مردان بیدرد سترون                                                                                             ندارم چشم امیدی به یاری 

ازاین زنهای خودخواه خودآرا                                                                                         چه حاصل می توان برداشت؟ خواری! 

زمستان پادشاه کشور ماست                                                                                         و گلها ناگزیر از بی بهاری! 

خزان ها ادعایی سبز دارند                                                                                           کدوها هم خیالات اناری! 

...

             کبریت را بزن به من و دورتر بایست

                                      انبار بی ترحم باروت در من است

ققنوس

رم می دهی، پر می کنی طاووس هایم را

شاید تو القـا می کنی، کابوس هایم را؟

هرم لبانم در تو تاثیری نمی بخشد

انگار بر یخ نقش کردم بوس هایم را

آن قدر در گوش کرت فریاد من گم شد

گویی که خارا می خورد پابوس هایم را

در پیش پایم گم شدم، مقصد نمی بینم 

بلعید اینجا غول شب، فانوس هایم را

خاکسترم بر باد رفت و شعله ام در آب

این سان سترون کرده ای ققنوس هایم را

مقدمه

... و من همیشه خودم را با نقطه چین مشغول کرده ام

                                          و تا به خود آمده ام گفته اند:  

                                                               نقطه سر خط !!