تو آن دردی که درمانی نداری برای کشتنم پا می فشاری
سرآغاز مرا با غم سرشتند سرانجامم نشد جز داغداری
نه درمنزل ،نه در کوچه غیوری نه درمحفل،نه در مجلس دماری
گل روی شهیدان رفت بر باد تو سکه روی سکه می گذاری
از آن مردان بیدرد سترون ندارم چشم امیدی به یاری
ازاین زنهای خودخواه خودآرا چه حاصل می توان برداشت؟ خواری!
زمستان پادشاه کشور ماست و گلها ناگزیر از بی بهاری!
خزان ها ادعایی سبز دارند کدوها هم خیالات اناری!
رم می دهی، پر می کنی طاووس هایم را
شاید تو القـا می کنی، کابوس هایم را؟
هرم لبانم در تو تاثیری نمی بخشد
انگار بر یخ نقش کردم بوس هایم را
آن قدر در گوش کرت فریاد من گم شد
گویی که خارا می خورد پابوس هایم را
در پیش پایم گم شدم، مقصد نمی بینم
بلعید اینجا غول شب، فانوس هایم را
خاکسترم بر باد رفت و شعله ام در آب
این سان سترون کرده ای ققنوس هایم را