بگذار در ذهنم خیالت جان بگیرد
دستانم از دستان تو فرمان بگیرد
بگذار این آواره ی سر درگریبان
در محضر لطف شما سامان بگیرد
تاچند بر مرداب ماندن دل سپارم
کم مانده روحم بوی الرحمان بگیرد!
تفتیده ام همچون کویر از تشنه کامی
امداد کن تا اندکی باران بگیرد
بر ما ببار ای عشق تا در مقدم تو
تکثیر این پژمرده ها پایان بگیرد
احساس من آبستن یک انفجار است
آماده باش امشب تو را دامان بگیرد...!
مجموعه شعر : این کتاب را به نخ بادبادکت ببند,
سروده صاحب این وبلاگ در نمایشگاه موجود است :
۱-راهرو ۲۳-غرفه ۱- انتشارات فیض کاشانی
۲-همان راهرو ۲۳- غرفه ۲۱ - انتشارات فهرست
تو مثل من آواره و حیرانی، من نیز چون تو خسته و سرگردان
بی تو تمام کوچه ها بن بست اند، و پارک ها همه بی تو قبرستان
فرقی نمی کند چه روزی باشد، وقتی دلم از هر کسی می گیرد
فرقی نمی کند چه شهری باشم، تهران، میانه، زنجان یا تاکستان!
هرچند فردم بی تو، اما زوجم! همدرد همراهم نمی پرسی کیست؟
با سایه ها ولگردی ام گٌل کرده ست، در ظهرهای ساکت تابستان!
در روح من شب شد، شبی طولانی، بادا که هرگز درنیاید خورشید
من خسته ام، من خسته از روییدن، ای کاش که هرگز نبارد باران
من از عطش می سوزم و آبی نیست، در باور چشمان من خوابی نیست
تاریک و تاریک است و مهتابی نیست، چون نیستی در خاطراتم مهمان
از من مپرسید از کجا می آیم، نامم چه و ننگم چه و دردم چیست
من از خودم همین قّدَِر می دانم، که بی تو هیچم، مردی از هیچستان!!
عشق هرچند به فریاد رسید
دیر شد،صید به صیاد رسید
ای فروخفته ترین بغض، بخند
که تو را گریه به امداد رسید
شادی ام را غم تو داد به باد
بر سر من، غم تو، شاد رسید!
از عطش مرد دلم هر جا رفت
کی به یک واحه ی آباد رسید؟
گفتمش کی برسم؟ پاسخ داد:
سرو وقتی که به شمشاد رسید!
در حساب تو کم آمد کلمات
نوبت بازی اعداد رسید !
ای دل خسته ی من شادی کن
مرگ را لحظه ی میلاد رسید !...
تقویم امسالم به نام تو ورق خورده است
انگار سال دیگرم نیز از تو بو برده است
چیدی مرا، گازی زدی، بر خاک افکندی
احساس من در زیر آوار زمان مرده است
ساعت به ساعت پیش تو جان می دهم اما
عشق من از کژتابی عقل تو آزرده است
آغاز هر سالم به نام توست، اما تو
گُل می کنی وقتی که احساس من افسرده است
تقدیرمان از روز اول نارسیدن بود
زین روست پایم هیچ راهی با تو نسپرده است
از سردی و بی مهری ات یخ زد بهارانم
هر فصل عمرم، برفی است و زرد و پژمرده است
چشم هایت به خویش خوانده مرا
به هوای جنون کشانده مرا
دست های پر از عطوفت تو
مثل یک طفل ، پرورانده مرا
تا سر کوچه ی تماشایت
جذبه ی عشق تو دوانده مرا
من پلنگم که روی ماه شما
تا سر قله ها رسانده مرا !
دیده ات همکلام باران ها
به سر، الماس ها فشانده مرا
من کتابم به یک زبان غریب
که به جز تو، کسی نخوانده مرا !
ای زنی که خونم را بیدار کردی
و عقلم را از هوش بردی!
ای که زخم قلبم را به تماشا نشسته ای
و حتی مرهمی در دستهای به ظاهر مهربانت نیست
اکنون شکستم را انتظار بکش
و سقوطم را نظاره گر باش...!
زهر خورده ام بی تو، شهد کن لبانت را
خشک شد لبان من، غنچه کن دهانت را
وانمود کن بادی روسریت را دزدید
تا به رقص واداری موج گیسوانت را
تا به روح تو پیچد تار و پود روح من
باز کن ز هم یک یک، دگمه های جانت را
ره سپرده ام تا تو در هجوم بی مهری
رهسپار کن با من ، قلب مهربانت را
در حضور چشمانت شرم می کند زیتون
سجده می کند لاله ، برگ ارغوانت را
آفتاب اگر باشی ، آفتابگردانم
می دوم به دنبالت ، حجم آسمانت را
چه ساده گفت با من که دوستم ندارد
تمام وعده ها را به هیچ می شمارد
گذشت از کنارم به ریشخندی و گفت
که هرچه عشق و مهر است به باد می سپارد!
و نیز گفت دیری ست مرا ز یاد بُرده است
و در خیال نقشی ز من نمی نگارد
عنان دیده ام را به دست گریه دادم
که اشک در دل او مگر اثر گذارد
چو دید اشکهایم به سرخوشی چنین گفت
برای چشم خوب است اگر کمی ببارد!!
نخواند لحن دردم، ندید روی زردم
و خواست در دل من نهال غم بکارد
چقدر ساده هستم که با تمام اینها
هنوز باورم نیست که دوستم ندارد !
لاله ها از خاک ما کوچیده اند
زخم های ما نمک پوشیده اند
تیغ های تیز غیرت خفته است
عشق را روح جسارت خفته است
کشور امروز چون دیروز نیست
عشق را جا در دل امروز نیست
سبک وارون گشت و دیگر شد سیاق
ماه را بردیم با خود در محاق
از غزالان نام مُشکی مانده است
از شهیدان یاد خشکی مانده است
رو به غرب است آفتاب انقلاب
بسته شد آیا کتاب انقلاب؟!
آنچه ناحق بود، قدر مطلق است
سیم و زر معیار حق و ناحق است
بازهم آغاز شد عصر سگی
با سیاست همعنان شد بی رگی
سنگها در دستهامان شد عقیم
باز هم برگشت شیطان رجیم
صد تبر داریم و ابراهیم نیست
کعبه را بتخانه بودن بیم نیست
ریشه های عدل را خشکانده ایم
یاد مولا را ز دلها رانده ایم
شمع بیت المال در سوز و گداز
هر کسی سرگرم نفس و مست آز
چشم های هرزه بین تیز هیز
در کمین معصیت در پشت میز
بر حقیقت پرده پوشی کرده ایم
با خدا هم کم فروشی کرده ایم
روسپی زاده است اینجا اقتصاد
تا که راحت تر فرود آید فساد
قلب او در جیب هایش می تپد
خود بدان دیگر کجایش می تپد!!
هر کسی ناراست تر، پُرپول تر
هر کسی پرپول تر، شنگول تر!
دامن گلها همه خیسی گرفت
روسری ها را دگردیسی گرفت!
چهره فرهنگ را سگ لیس زد
بوسه بر پیشانی اش، ابلیس زد
عشق شد بازیچه دست دلار
می خزد در بستر هر نابکار
ذکرهامان ادعایی بیش نیست
می رویم و مقصدی در پیش نیست
یک نفر هستیم و یک صد دسته ایم!
کفر را با دین تناسب بسته ایم
شورها افتاده از جوش و خروش
مطلق ما گشته نسبیت فروش
ای خدا جز تو تسلی مان نماند
در شب و ظلمت، تدلی مان نماند
بازگرد ای تیغ ، وقت خواب نیست
جرعه ای لب تشنگان را آب نیست
بازگرد از برق تو بینا شویم
با زبان تیز تو معنا شویم
زخممان از ناز مرهم دور باد
چشم های عافیت بین کور باد!
نیست حرف وصل بر زبان خامه ها
گم شده ست مقصد تمام نامه ها
روزگار من گذشت و دور شعر من
گفته هر خسی به نام او چکامه ها !
فکر می کنی چگونه فکر می کنم
بعد رفتنش به ماندن و ادامه ها ؟
پیش او عجب عزیز می شوند
بی نماز و بی وضو و بی اقامه ها !
یوسفی نمانده زنده تا حیا کند
ورنه چاک می شوند باز جامه ها !
عشق در دل کسی به جا نمانده است
بلکه رفته در میان یادنامه ها...
یک جمله ز تو کتاب را می سوزد
عطر تو ، دل گلاب را می سوزد
چشمان تو، چون به خواب آغشته شود
می دزدد خواب و تاب را می سوزد
من از سایه متنفرم. سایه، آفتاب را باور نمی کند؛ سایه ، خورشید را سانسور می کند؛ سایه، روی نور پرده می کشد. سایه، آدم را به بازی می گیرد و گاه از روبرو و گاه از پشت سر برایش شکلک درمی آورد!
آه از دست عینک دودی تو، آنگاه که بر چشمت سایه می اندازد؛ افق چشمان تو همیشه شب است،تاریک و ظلمانی . این دود آه من است که بر شیشه عینکت افتاده است !
من علیه تمام پنجره های بسته و پرده های کشیده اعلان جرم می کنم ! من از چشمهایی که نگاه می کنند ولی نمی بینند، از چشمهایی که می بینند ولی خود را به ندیدن می زنند شکایت دارم ! من از شب چشمان تو، از نازکی لبهای تو و از عمق نگاه تو شاکی ام !
من از دست زیبایی و از دست تو دادخواهی می کنم......!
زیبای سنگدل، مرا آسان فروختی
سیب مرا به خاطر شیطان فروختی !
من آدم بهشتی ام ، هرچند بر زمین
حوای من ! بهشت را ارزان فروختی
اینان که دیده ای همه دیو و پری کُشند
تو ای پری، کرشمه به اینان فروختی ؟!
من با فرشتگان خدا قهر کرده ام
عشق مرا اگرچه به دیوان فروختی
من با یقین نشسته ام تردید می کنی؟
تردید کی خریدی و ایمان فروختی؟!
آن اسم اعظمی که به لبهات نقش بود
پنهان ز چشم تیز سلیمان فروختی!
یوسف شناس نیستی زیبای بی تمیز
خود را به رایگان به غریبان فروختی!!!
تلخ می کند کامم را
قندابه این زنبورک های سربه راه خانگی
می خواهم پس از این
از کندوی سربمهر زنبورهای وحشی کوهستان های دور دست
عسل بدزدم...!
تو آن دردی که درمانی نداری برای کشتنم پا می فشاری
سرآغاز مرا با غم سرشتند سرانجامم نشد جز داغداری
نه درمنزل ،نه در کوچه غیوری نه درمحفل،نه در مجلس دماری
گل روی شهیدان رفت بر باد تو سکه روی سکه می گذاری
از آن مردان بیدرد سترون ندارم چشم امیدی به یاری
ازاین زنهای خودخواه خودآرا چه حاصل می توان برداشت؟ خواری!
زمستان پادشاه کشور ماست و گلها ناگزیر از بی بهاری!
خزان ها ادعایی سبز دارند کدوها هم خیالات اناری!
رم می دهی، پر می کنی طاووس هایم را
شاید تو القـا می کنی، کابوس هایم را؟
هرم لبانم در تو تاثیری نمی بخشد
انگار بر یخ نقش کردم بوس هایم را
آن قدر در گوش کرت فریاد من گم شد
گویی که خارا می خورد پابوس هایم را
در پیش پایم گم شدم، مقصد نمی بینم
بلعید اینجا غول شب، فانوس هایم را
خاکسترم بر باد رفت و شعله ام در آب
این سان سترون کرده ای ققنوس هایم را